Πραγματικά, η σωστή κατεύθυνση του επαγγέλματος των Μηχανικών έρχεται μέσα από μια παλιά ελληνική ταινία. Η ασπρόμαυρη Ελληνική ταινία με τον τίτλο "Δεσποινίς Διευθυντής" είναι παραγωγής του 1964, από τα στούντιο της Φίνος Φίλμς. Τη σκηνοθεσία της υπογράφει ο Ντίνος Δημόπουλος και το σενάριο από κοινού οι Ασημάκης Γιαλαμάς και Κώστας Πρετεντέρης.
Πρόκειται για μια κλασσική κωμωδία ηθών, από εκείνες που χαρακτηρίζουν τη "χρυσή" εποχή του ελληνικού σινεμά. Πρωταγωνιστούν η Τζένη Καρέζη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος και η Λιλή Παπαγιάννη.
Θα με ρωτήσετε (και με το δίκιο σας) τι σχέση μπορεί να έχει μια Ελληνική ταινία του 1964 με ένα blog του 2016 που αφορά στην αρχιτεκτονική;
Και όμως.
Μέσα από το σενάριο και την πλοκή της ταινίας σκιαγραφείται η δομή, οι αρμοδιότητες και η λειτουργία μιας τεχνικής εταιρείας της εποχής.
Η Λίλα Βασιλείου (Τζένη Καρέζη) είναι φοιτήτρια πολιτικός μηχανικός. Καλείται να δουλέψει σε μια τεχνική εταιρεία ως αντικαταστάτρια του διευθυντή και καθηγητή της. Στην εταιρεία, όλοι οι άντρες την σέβονται, και μάλιστα ούτε καν θέλουν να καπνίσουν μπροστά της. Ακόμα και ο υπομηχανικός Αλέκος Σαμιωτάκης (Αλέκος Αλεξανδράκης), ο οποίος, αν και εμπειρότερος στην κατασκευή και στα εργοτάξια, συνεχίζει και της φέρεται ως απλός υπάλληλος προς σοβαρή διευθύντρια. Δεν υπάρχει δηλαδή το κόμπλεξ του "παλιού" ή του "εγώ τα ξέρω όλα" ή του "εγώ που είμαι χρόνια στο γιαπί και εσύ δεν έχεις πατήσει ποτέ".
Πρόεδρος της εταιρείας είναι ο Ναύαρχος Γελεβουρδέζος (Δημήτρης Νικολαϊδης).
Πρόκειται για μια κλασσική κωμωδία ηθών, από εκείνες που χαρακτηρίζουν τη "χρυσή" εποχή του ελληνικού σινεμά. Πρωταγωνιστούν η Τζένη Καρέζη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος και η Λιλή Παπαγιάννη.
Θα με ρωτήσετε (και με το δίκιο σας) τι σχέση μπορεί να έχει μια Ελληνική ταινία του 1964 με ένα blog του 2016 που αφορά στην αρχιτεκτονική;
Και όμως.
Μέσα από το σενάριο και την πλοκή της ταινίας σκιαγραφείται η δομή, οι αρμοδιότητες και η λειτουργία μιας τεχνικής εταιρείας της εποχής.
Η Λίλα Βασιλείου (Τζένη Καρέζη) είναι φοιτήτρια πολιτικός μηχανικός. Καλείται να δουλέψει σε μια τεχνική εταιρεία ως αντικαταστάτρια του διευθυντή και καθηγητή της. Στην εταιρεία, όλοι οι άντρες την σέβονται, και μάλιστα ούτε καν θέλουν να καπνίσουν μπροστά της. Ακόμα και ο υπομηχανικός Αλέκος Σαμιωτάκης (Αλέκος Αλεξανδράκης), ο οποίος, αν και εμπειρότερος στην κατασκευή και στα εργοτάξια, συνεχίζει και της φέρεται ως απλός υπάλληλος προς σοβαρή διευθύντρια. Δεν υπάρχει δηλαδή το κόμπλεξ του "παλιού" ή του "εγώ τα ξέρω όλα" ή του "εγώ που είμαι χρόνια στο γιαπί και εσύ δεν έχεις πατήσει ποτέ".
Πρόεδρος της εταιρείας είναι ο Ναύαρχος Γελεβουρδέζος (Δημήτρης Νικολαϊδης).
Πρόεδρος τεχνικής εταιρείας ένας Ναύαρχος; που ακούστηκε; Ο "αποτυχημένος" πλην κοσμοπολίτης "Ναύαρχος", μπορεί να μην ήξερε να καρφώνει ένα καρφί στον τοίχο, μπορεί να μην ήταν μηχανικός, είχε όμως τις γνωριμίες, τον τρόπο, για να φέρνει δουλειές στην εταιρεία του. Είχε όμως και το άξιο επιστημονικό προσωπικό για να τις τρέξει. Ήταν δηλαδή ο "μέτοχος", ο "επενδυτής".
Ο υπομηχανικός, λοιπόν, (Αλέκος Αλεξανδράκης) συνεχώς λείπει. Είναι στα εργοτάξια, επιβλέπει τα έργα, είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ επιστήμης και τεχνικής. Είναι ο απαραίτητος σύνδεσμος μεταξύ μεταξύ γραφείου και πράξης. Φέρνει απορίες στην διευθύντρια, η οποία επανασχεδιάζει, επαναϋπολογίζει, συζητάει μαζί του και του δίνει οδηγίες για την επίβλεψη. Ο Αλέκος με τα νέα σχέδια πηγαίνει στο εργοτάξιο, οργανώνει τα συνεργεία και τις εργασίες, δίνει τη σωστή κατεύθυνση, επιβλέπει την κατασκευή. Είναι ο εργοδηγός; Ο επιβλέπων; Έχει ρόλο σημαντικό. Αυτό ξέρει να κάνει και το κάνει σωστά.
Ο ρόλος του, όμως, είναι διαφορετικός από αυτόν που του έχει αποδοθεί σήμερα. Δεν είναι ο μελετητής.
Δεν παράγει αρχιτεκτονική,
Δεν παράγει άποψη για τη λειτουργία και τη μορφή
Δεν παράγει στατικά σχέδια.
Γενικά δεν κάνει δουλειά γραφείου.
Ξέρει να διαβάζει τα σχέδια και να τα εφαρμόζει.
Παράγει κατασκευές.
Παράγει αυτό που ξέρει.
Ταυτόχρονα, γνωρίζει ακριβώς τη θέση του στην αλυσίδα της οικοδομικής διαδικασίας. Για να ανέβει κλίμακα, να ασχοληθεί και με κάτι άλλο ζητάει να κάνει σεμινάρια, να μορφωθεί, να εκπαιδευτεί.
Δεν διεκδικεί συνδικαλιστικά.
Απλά, διαβάζει και βελτιώνεται.
Εξ' άλλου όλες οι ειδικότητες γνωρίζουν επακριβώς τη θέση τους στην εταιρεία. Γι' αυτό το λόγο και ο πατέρας της Καρέζη, ψάχνοντας ποιος είναι ο αγαπημένος της κόρης του, αναρωτιέται εάν είναι πολιτικός μηχανικός ή αρχιτέκτονας. Υπήρχε δηλαδή σαφή διάκριση των επαγγελμάτων, χωρίς ίχνος επικάλυψης των αρμοδιοτήτων. Κάτι που σήμερα έχει εξαφανιστεί.
Σήμερα όλοι κάνουν απ' όλα.
Γνωστές είναι οι εκφράσεις του τύπου "εμείς εδώ τα κάνουμε όλα". Μέσα σε μια γενική μαζικοποίηση επικρατεί το "όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω". Και το θύμα προφανώς είναι το έργο και η αρχιτεκτονική. Η εξήγηση είναι απλή. Για να είσαι άψογος σε όλες τις επιστήμες, από το τοπογραφικό έως την παράδοση του έργου θα πρέπει να είσαι ο μηχανικός θαύμα, το παιδί λάστιχο. θα πρέπει να είσαι ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, ο Στιβ Τζομπς και ο Stephen Hawking, σε συσκευασία ενός.
Αλλά δυστυχώς δεν είσαι.
Και έτσι ταλαιπωρούνται οι υπόλοιποι.
Και στο κάτω, κάτω ασχολήσου με ότι ξέρεις καλύτερα, εάν ξέρεις.
Όμως η εξήγηση που δίνεται είναι απλοϊκή και βασισμένη στο "τρεις το λάδι τρεις το ξύδι". Τα κάνω όλα για να "κονομίσω" περισσότερα.
Και το αποτέλεσμα; Μηδέν.
Πάντα τα καλύτερα αποτελέσματα παράγονται από τον συνδυασμό και την συνεργασία πολλών.
Συνεργασία και σύνθεση επιστημών και απόψεων, αυτό είναι το κλειδί.
Καλή, καθαρή, εποικοδομητική συνεργασία.
Αυτό είναι το "εν κατακλείδι" που βγαίνει από την ταινία. Η εταιρεία λειτουργεί, έχει πολλές δουλειές και ευημερεί διότι υπάρχουν ξεκάθαρες θέσεις και αρμοδιότητες, γιατί υπάρχουν όλες οι ειδικότητες, Αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί, υπομηχανικοί κλπ. όλοι ξέρουν τη θέση τους, τη δουλεία τους, ξέρουν να συνεργάζονται και να σέβονται.
Ο υπομηχανικός, λοιπόν, (Αλέκος Αλεξανδράκης) συνεχώς λείπει. Είναι στα εργοτάξια, επιβλέπει τα έργα, είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ επιστήμης και τεχνικής. Είναι ο απαραίτητος σύνδεσμος μεταξύ μεταξύ γραφείου και πράξης. Φέρνει απορίες στην διευθύντρια, η οποία επανασχεδιάζει, επαναϋπολογίζει, συζητάει μαζί του και του δίνει οδηγίες για την επίβλεψη. Ο Αλέκος με τα νέα σχέδια πηγαίνει στο εργοτάξιο, οργανώνει τα συνεργεία και τις εργασίες, δίνει τη σωστή κατεύθυνση, επιβλέπει την κατασκευή. Είναι ο εργοδηγός; Ο επιβλέπων; Έχει ρόλο σημαντικό. Αυτό ξέρει να κάνει και το κάνει σωστά.
Ο ρόλος του, όμως, είναι διαφορετικός από αυτόν που του έχει αποδοθεί σήμερα. Δεν είναι ο μελετητής.
Δεν παράγει αρχιτεκτονική,
Δεν παράγει άποψη για τη λειτουργία και τη μορφή
Δεν παράγει στατικά σχέδια.
Γενικά δεν κάνει δουλειά γραφείου.
Ξέρει να διαβάζει τα σχέδια και να τα εφαρμόζει.
Παράγει κατασκευές.
Παράγει αυτό που ξέρει.
Ταυτόχρονα, γνωρίζει ακριβώς τη θέση του στην αλυσίδα της οικοδομικής διαδικασίας. Για να ανέβει κλίμακα, να ασχοληθεί και με κάτι άλλο ζητάει να κάνει σεμινάρια, να μορφωθεί, να εκπαιδευτεί.
Δεν διεκδικεί συνδικαλιστικά.
Απλά, διαβάζει και βελτιώνεται.
Εξ' άλλου όλες οι ειδικότητες γνωρίζουν επακριβώς τη θέση τους στην εταιρεία. Γι' αυτό το λόγο και ο πατέρας της Καρέζη, ψάχνοντας ποιος είναι ο αγαπημένος της κόρης του, αναρωτιέται εάν είναι πολιτικός μηχανικός ή αρχιτέκτονας. Υπήρχε δηλαδή σαφή διάκριση των επαγγελμάτων, χωρίς ίχνος επικάλυψης των αρμοδιοτήτων. Κάτι που σήμερα έχει εξαφανιστεί.
Σήμερα όλοι κάνουν απ' όλα.
Γνωστές είναι οι εκφράσεις του τύπου "εμείς εδώ τα κάνουμε όλα". Μέσα σε μια γενική μαζικοποίηση επικρατεί το "όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω". Και το θύμα προφανώς είναι το έργο και η αρχιτεκτονική. Η εξήγηση είναι απλή. Για να είσαι άψογος σε όλες τις επιστήμες, από το τοπογραφικό έως την παράδοση του έργου θα πρέπει να είσαι ο μηχανικός θαύμα, το παιδί λάστιχο. θα πρέπει να είσαι ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, ο Στιβ Τζομπς και ο Stephen Hawking, σε συσκευασία ενός.
Αλλά δυστυχώς δεν είσαι.
Και έτσι ταλαιπωρούνται οι υπόλοιποι.
Και στο κάτω, κάτω ασχολήσου με ότι ξέρεις καλύτερα, εάν ξέρεις.
Όμως η εξήγηση που δίνεται είναι απλοϊκή και βασισμένη στο "τρεις το λάδι τρεις το ξύδι". Τα κάνω όλα για να "κονομίσω" περισσότερα.
Και το αποτέλεσμα; Μηδέν.
Πάντα τα καλύτερα αποτελέσματα παράγονται από τον συνδυασμό και την συνεργασία πολλών.
Συνεργασία και σύνθεση επιστημών και απόψεων, αυτό είναι το κλειδί.
Καλή, καθαρή, εποικοδομητική συνεργασία.
Αυτό είναι το "εν κατακλείδι" που βγαίνει από την ταινία. Η εταιρεία λειτουργεί, έχει πολλές δουλειές και ευημερεί διότι υπάρχουν ξεκάθαρες θέσεις και αρμοδιότητες, γιατί υπάρχουν όλες οι ειδικότητες, Αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί, υπομηχανικοί κλπ. όλοι ξέρουν τη θέση τους, τη δουλεία τους, ξέρουν να συνεργάζονται και να σέβονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου